Lies Jo Vandenhende

Ik viel vlak voor ik zei: Kus me nog een keer terwijl ik zeg dat ik je haat dan zijn we nog steeds niets maar spelen we alvast moeder en vader van de poëzie – herhaling, contradictie

Ik wist altijd wanneer ze er was. Ze deed niets om het te verstoppen. Er waren de restjes gloss op de glazen, de extra voetstappen, de zwaarte. Vroeger stond ik op je schoenen en wandelde je zo heel de kamer met me rond om minder sporen na te laten, onze energie te sparen. We hadden […]

1 / Ik sluit de deur van de boekwinkel en steek het plein over. Een jongen zoekt mijn blik en ik denk aan een petitie voor walvissen, stiften voor zieke kindjes, abonnementen. Hij spreidt zijn armen en roept: ‘Uw lievelingstelevisieprogramma toen u kind was!’ Ik heb het gevoel dat ik snel moet antwoorden, alsof hij […]

Wij wilden altijd weten hoe oud alles was. We draaiden aan takjes van appels tot ze afbraken, we telden jaarringen, lieveheersbeestjes hun stippen. Eén twee drie vier vijf jaar oud is de appel. Het maakte niet uit dat dat niet kon. Wat onmogelijk was bleef van belang. Fantasie was magie was waarheid was logica. Het […]

Hij is altijd de klap, de klik, de sluitertijd: afdrukken tussen het zichtbare en wat er valt te vereeuwigen in donkere kamers, het krioelen van lieveheersbeestjes onder lakens, hun stippen tellen, ze sproeten noemen. Schuilen is een vorm van maken, morsen. Van alle vlekken krijgen alleen de sterren namen, niet de kringen op tafel na […]

‘Nog even, dacht ik toen, zal ik naar het gezelschap glimlachen en menselijke gezichten zien, daarna niets meer.’ Remco Campert – Zonder roken bij mij geen poëzie We drinken en eten om te vergeten wat we willen vergeten de dag daarna weten we weer waarom we praten over vetpercentages niet dat van ons onze baas, […]